Coco
Ze verstopt zich. Nu al ruim twee weken.
We hebben geen idee waar. Regelmatig komt ze ’s middags eventjes tevoorschijn.
Luidruchtig kondigt ze haar komst aan. Ze neemt een sprintje en ineens is ze daar.
Voor de openslaande deuren loopt ze heen en weer, totdat haar aanwezigheid opgemerkt wordt.
Als het te lang duurt en het droog is buiten neemt ze eerst een zandbad. Graaft zichzelf helemaal in en verspreidt het zand met haar pootjes over zichzelf heen. Tevreden tokkelend krijgt ze er maar geen genoeg van.
Maar als ze doorheeft dat we haar opgemerkt hebben springt ze overeind en neemt haar positie voor de openslaande deuren in. Eten graag! En snel!
Mevrouw heeft honger. Grote honger, want ze eet zo maar weer een paar dagen niet. Totdat de trek en dorst het wint van haar broedsheid en ze de weg naar de gaarkeuken weer weet te vinden.
We bedienen haar op haar wenken. Springen op zodra we haar in het vizier krijgen en zorgen als de wiedeweerga dat er heerlijk graan voor haar kippige pootjes gestrooid wordt. Ze valt erop aan alsof het de laatste graankorrels op aarde zijn. In no time schrokt ze het graan naar binnen. Duikt dan op de emaillen waterbak die naast de deuren staat en drinkt gulzig. Als ook haar dorst gelest is gaat ze weer.
Trippelt eerst nog wat heen en weer en poetst haar veren onderwijl ze melodieus tokkelt. En dan gebeurt het: Je kunt het moment zien aankomen. Ze kijkt om zich heen, strekt haar nek en neemt een aanloop. Half rennend, half vliegend verdwijnt ze weer. Waarheen?
We hebben geen idee. Maar als het meezit komt ze over een dag of 8 definitief tevoorschijn om zich bij de anderen te voegen. Mét kuikentjes. Hopen we. Hoeveel? Dat blijft een verrassing. Al twee weken lang zoeken we naar haar broedplek in de tuin. Maar die is geheim en zo goed verstopt dat we hem nog steeds niet gevonden hebben. Knappe kip, knappe Coco. We duimen dat ook de vos en de marter haar verstopplek niet vinden.
En kijken uit naar volgende week. Ik zal vanmiddag eerst naar de supermarkt. Je kunt de beschuiten en de muisjes maar vast in huis hebben, toch?
